สนพ.แก้วกานต์ กุมภาพันธ์ 2553
แนว : ประวัติศาสตร์
เริ่มเรื่องตอนที่แม่ของพระเอก มอร์แกน กับน้องชายของเขานาธาเนียล กำลังจะจากไปด้วยอาการป่วย ด้วยความเป็นห่วงลูกๆ เนื่องจากสามีของเธอเอาแต่ติดเหล้าเธอจึงให้มอร์แกนรับปากจะดูแลน้อง ด้วยความรักแม่ เขาจึงรัีบปากและตั้งแต่นั้นมามอร์แกนต้องเดือดร้อนเพราะน้องชายของเขาตลอดมา
หลายปีผ่านไปด้วยความยากลำบากเค้าได้ถีบตัวเองจากคนชั้นต่ำจนกลายเป็นเศรษฐี มีอู่ต่อเรือและคฤหาสน์ใหญ่โตเป็นของตัวเองในบอสตัน
เลดี้อลิซเบธ สาวเลือดสีน้ำเงิน สูญเสียมรดกเพราะไม่ยอมเชื่อฟังแม่เลี้ยงใจละโมบ จึงออกเดินทางไปบอสตันเพื่อแต่งงานกับนาธาเนียลตามที่เขาได้สัญญาไว้
เมื่อไปถึงบอสตันเธอกลับพบมอร์แกนผู้เป็นเจ้าของบ้านและอู่ต่อเรือตัวจริงไม่ใช่นาธาเนียลตามที่กล่าวอ้างไว้ประกอบกับการเดินทางเรืออันยาวนานทำให้เธอป่วยจนเป็นลม
ระหว่างป่วยมอร์แกนให้การดูแลเธออย่างดีในบ้านของเขา และสัญญาว่าจะตามตัวนาธาเนียลกลับมา แต่เมื่อเขาสืบรู้ที่อยู่ของนาธาเนียล เขากลับไม่บอกเธอ แล้วในที่สุดเรื่องอื้อฉาวก็เกิดขึ้น ทำให้มอร์แกนต้องบังคับให้อลิซาเบธแต่งงานกับเขา
อ่านแล้ว :
ให้ความรู้สึกเหมือนละครไทยสมัยก่อนมาก ที่พระเอก นางเอกชอบพูดจาทำร้ายจิตใจกันและกัน ทำให้ทั้งคู่รู้สึก เสียใจ และเป็นทุกข์ และ เข้าใจผิด โดยมีชื่อของนาธาเนียลเป็นกำแพง มอร์แกนคิดว่าความรักคือความอ่อนแอ...น่าเบื่อที่มันมีเหตุบังเอิญให้เข้าใจผิดกันบ่อยเกินไป แล้วต่างฝ่ายก็ไม่ยอมอธิบายทั้งที่มันไม่มีเหตุผลที่จะอมพะนำเอาไว้ นักเขียนสร้างเรื่องให้เป็นเรื่องบังเอิญแบบจงใจ ดูแล้วมันไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย
ที่บอกว่าเหมือนละครไทยอีกอย่างนึงคือ เราเดาได้ว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป เช่น ถ้านาธาเนียบจูบนางเอก เดาได้เลยว่ามอร์แกนจะต้องเห็น หรือตอนนางเอกบอกเรื่องตั้งท้องพระเอกจะต้องไม่เชื่อว่าเด็กจะเป็นลูกของเขา หรือแม้แต่สิ่งที่พวกเขาอมพะนำเอาไว้ก็เดาได้ไม่ยากเย็น หรือแม้แต่ปัญหาชีวิตในอดีตของเขา ฯลฯ (แล้วจะอ่านไปทำไมกันเนี่ย?)
ไม่ค่อยชอบนางเอกเลยดูเธอไม่มีเหตุผล ชอบด่วนสรุป เอาแต่ใจ คิดว่านาธาเนียลดีกว่ามอร์แกน เชื่อคำพูดของคนอื่นมากกว่ามอร์แกน แล้วยังดูเป็นคนปากร้าย ส่วนมอร์แกนก็ดีจนน่ารำคาญไม่แก้ไขความเข้าใจผิด ปกปิดความผิดของนาธาเนียลเอาไว้ แล้วก็เบื่อทั้งคู่ไม่เคยเชื่อใจกันเลย มีแต่ความสงสัยเคลือบแคลงตลอดเวลา
อีกอย่างหนึ่งคือประเด็นเรื่องแม่เลี้ยงของนางเอก หรือ นางบำเรอของพระเอก ที่นักเขียนไม่ต่อให้จบ
สำนวนแปล :
ดีนะคะแต่มีบางคำที่ส่วนตัวเราไม่ชอบ เพราะดูว่ามันเก่าล้าสมัยเกินไป หรือบางคำที่แสดงความเป็นไทยเราก็ไม่่ชอบ เช่น สตางค์แดงเดียว เราชอบคำว่า เพนนีเดียว มากกว่า หรือคำว่า สาธุ ก็น่าจะเปลี่ยนเป็นฝรั่งหน่อย แต่โดยทั้งหมดเรื่องนี้ก็แปลดีมากแล้ว มีพิมพ์ผิดบ้างไม่มากนัก
อุณหภูมิ 25 ° C
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
*ขอบคุณคร้าาา*